Thursday, September 24, 2009

ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ. 28 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

''Συμπληρώθηκαν 27 χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Λοΐζου. Όχι σήμερα. Στις 17 Σεπτεμβρίου. Δεν μπορούσα, όμως, να μη θυμηθώ στις «Ματιές», όπως κάνω πάντοτε, από το ΄83 και δώθε, έστω και με καθυστέρηση λίγων ημερών, τον σπουδαίο συνθέτη και αδελφικό φίλο μου, που έφυγε τόσο νέος. Αυτόν τον άνθρωπο, που ήταν τόσο άπληστος για ζωή! ...
..Έναν χρόνο πριν από τον θάνατό του, ήμασταν διακοπές στον Αυλέμονα στα Κύθηρα. Μεγάλη παρέα, με εξαίσιες γυναίκες-συντρόφους: ο Δημαράς, ο Ρεσβάνης, ο Χαρδαβέλλας, ο γιος μου. Τον Αυλέμονα, δεν τον είχε ανακαλύψει ακόμα η ΔΕΗ. Τα βράδια, με το «φεγγάρι πάνωθέ μας ασημένιο τάλιρο», ανάβαμε μια μεγάλη φωτιά στην παραλία, έπιανε ο Μάνος την κιθάρα, τραγουδούσαμε κι όλο το χωριό τρελαινόταν, χόρευε, μεθούσε... ''
Λευτέρης Παπαδόπουλος.''ΤΑ ΝΕΑ''
Διαβάστε περισσότερα..
Είμασταν εκεί. Ακόμη χωρίς εστία, σε σκηνή στη Λίμνη της Παλιόπολης, 2 χιλιόμετρα από τον Αυλαίμονα. Ηλεκτρικό και νερό δεν είχε ακόμη το χωριουδάκι. Αλλά είχε ταβερνάκι που τρώγαμε τα βράδια ψάρια και χόρτα. Εκείνο το βράδυ ήταν μια παρέα. Αναγνωρίσαμε τον Μάνο Λοΐζο. Όχι μόνο από το όμορφο πρόσωπο, αλλά και από την κιθάρα που κρατούσε, και τα τραγούδια του , μέσα στο ημίφως της λάμπας λουξ, και του φεγγαριού. Νεκρική σιγή όταν έψελνε με την βαθιά φωνή του. Ένα χρόνο μετά, μάθαμε από τις εφημερίδες ότι πέθανε..
A.T.

2 comments:

  1. Όταν άκουσα το Γιώργο και τη Φωτεινή, τα δύο εγγόνια μου να τραγουδάνε "το δρόμο" με πήρανε τα κλάμματα. "Γιατί κλαίς ρε παπού;" με ρωτήσανε.
    Που να τους εξηγήσω; Για πρώτη φορά ο παπούς, πού όλα τους τα εξηγεί, έμεινε άφωνος...

    ReplyDelete
  2. Ε ναι οι άντρες δεν κλαίνε δεν κλαίνε..
    Είμαι φάυτσα στο λιμανάκι που περιγράφει ο Λευτέρης ο Παπαδόπουλος. Και ξαναθυμάμαι την φωνή και το πρόσωπο του Μάνου. Αφού όμως έκλαψες, εσύ εγώ απλώς θα βουτήξω. Ώρα 18.45' σε ακύμαντο Αυλαίμονα και σιωπηλό σαν Σιωπή.

    ReplyDelete