''..Μετά την τέχνη, το δεύτερο κυρίαρχο μοτίβο του Ισαρη είναι ο πανταχού παρόν θάνατος: ένας θάνατος που άλλοτε παίρνει τη μορφή μιας ανίατης εκφυλιστικής ασθένειας, άλλοτε του κεραυνοβόλου ανευρύσματος, άλλοτε του μοιραίου ατυχήματος και άλλοτε της αναπόδραστης αυτοχειρίας. Από τις σελίδες του όμως δεν αναδύεται ούτε δραματικότητα ούτε μελοδραματισμός, αλλά μια ατμόσφαιρα συναισθηματικής σοβαρότητας, μια ελεγειακή διάθεση, μια ανιδιοτέλεια, μια προσήλωση στο ουσιώδες: στον χρόνο, στη φθορά, στην απώλεια, στον παράφορο έρωτα και στην τέχνη. Σε ξεχασμένες δηλαδή για την εποχή μας θεματικές και περιφρονημένες στάσεις, που ωστόσο μέσα στη διηγηματογραφία του Ισαρη ξαναγεννιούνται, ανακτούν βαρύτητα, πείθουν, γιατί η μέριμνα του αφηγητή για όσα συζητά είναι αληθινή και γνήσια και τον προσδιορίζει..'' ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
της Ελισάβετ Κοτζιά
No comments:
Post a Comment