''.. Ο ενήλικος Στέφανος δείχνει να έχει καταληφθεί από ένα αίσθημα κενού και παράλληλα επιλέγει να ζει μέσα σε διαρκείς συγκαλύψεις. Η μεγάλη πρόκληση για οποιαδήποτε αφήγηση θέλει να αποδώσει το αίσθημα του κενού είναι πως θα πρέπει να περιγράψει το ανύπαρκτο - μια εν τοις πράγμασι αντίφαση δηλαδή, εφ' όσον πρέπει να κάνεις το μηδέν χειροπιαστό. Κάτι σαν κι αυτό που αξιοθαύμαστα πετυχαίνει ο Πάουλ Τσέλαν γράφοντας: «Στο αμύγδαλο/ τι υπάρχει στο αμύγδαλο; / Υπάρχει το Τίποτε. / Υπάρχει κι υπάρχει».Πώς χειρίζεται το ζήτημα το μυθιστόρημα της Αμάντας Μιχαλοπούλου; Η πρώτη εισαγωγική σκηνή την οποία αφηγείται ο Στέφανος είναι ποιητικά λειτουργική. Ενα αίσθημα αδράνειας. Τα σύννεφα που ταξιδεύουν νωθρά στον ουρανό. Το ακανόνιστο βέλος των αποδημητικών πουλιών και τα μοναχικά, παραπλανημένα πτηνά μακριά απ' τον οργανωμένο σχηματισμό τους. Τα αισθήματα με άλλα λόγια που διακατέχουν τον αμέτοχο Στέφανο. Στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο αφηγήτρια είναι η δεκαεξάχρονη Φοίβη, μια οικογενειακή φίλη με εφηβικούς πόθους τόσο ζωηρούς όσο και απραγματοποίητους. Θέλησε η μυθιστοριογράφος να αντιπαραβάλει τις θερμές φαντασιώσεις της Φοίβης προκειμένου να καταστήσει εναργέστερο το συναισθηματικό κενό του Στέφανου;''
No comments:
Post a Comment