Μέσα στα σκυφτά ασφοδίλια οι τυφλοί κοιμούνται
ένας λαός τυφλών και τ' ασφοδίλια σκύβουν
μαυρισμένα από την πάχνη της αυγής.
(Θυμούμαι τα παφιοπέδιλα τον άλλο χειμώνα
κλεισμένα στη ζέστη.
Αρκείτω βίος).
Προσκέφαλά τους όργανα εξοντωμένα
ραχιτικοί φωνογράφοι
τρύπιες φυσαρμόνικες
αρμόνια γονατισμένα·
να 'χουν πεθάνει;
ένας λαός τυφλών και τ' ασφοδίλια σκύβουν
μαυρισμένα από την πάχνη της αυγής.
(Θυμούμαι τα παφιοπέδιλα τον άλλο χειμώνα
κλεισμένα στη ζέστη.
Αρκείτω βίος).
Προσκέφαλά τους όργανα εξοντωμένα
ραχιτικοί φωνογράφοι
τρύπιες φυσαρμόνικες
αρμόνια γονατισμένα·
να 'χουν πεθάνει;
Καλημέρα, Αντώνη,
ReplyDeleteΣου στέλνω κάτι απ' το ''Θερινό ηλιοστάσι'' του Σεφέρη. Έτσι, για να ονειρευτούμε κάτι όμορφο, το καλοκαίρι...
''Την ώρα που τα ονείρατα αληθεύουν
στο γλυκοχάραμα της μέρας
είδα τα χείλια που άνοιγαν
φύλλο το φύλλο.
'Ελαμπε ένα λιγνό δρεπάνι στον ουρανό.
Φοβήθηκα μην τα θερίσει.''
AnaBax
Ωραιότατο και όπως πάντα επίκαιρο..
ReplyDelete