''Νέα στροφή στην πεζογραφία του Δημήτρη Νόλλα αποτελούν τα δέκα διηγήματα της συλλογής «Στον τόπο» («Ικαρος, σελ. 85). Κείμενα της τελευταίας δεκαετίας υπογραμμίζουν μια πτυχή που αχνοφαινόταν στην προηγούμενη διηγηματογραφική του εργασία «Ο παλαιός εχθρός» (2004). Είναι η στροφή από τον χώρο του ασύμπτωτου, του άδειου και του ξένου προς μια πλευρά στην οποία συγκεντρώνεται μια αχτίδα ζεστασιάς, μια υποψία θερμότητας, μια μικρή εστία θαλπωρής και αγάπης. Διότι το επίδικο θέμα είναι το συναίσθημα, το ψυχικό δέσιμο, η διαθεσιμότητα στην ανθρώπινη σχέση. Στην παλαιότερη πεζογραφία του Νόλλα ο κόσμος εμφανιζόταν αμετακίνητα στενάχωρος, οριστικά αφιλόξενος, πάγια εχθρικός· μια δυστοπία που το σταθερά αρνητικό πρόσημό της οφειλόταν στα άφιλα άτομα, στα άβουλα υποκείμενα και στα ανερμάτιστα όντα που τον κατοικούσαν. Κόσμος φτιαγμένος από τις απλανείς τροχιές σημαδιακών κι αταίριαστων, περιλάμβανε πρόσωπα που δύσκολα εντάσσονταν στην κοινότητα. Αεργοι, απατεώνες και απροσάρμοστοι· αιθεροβάμονες, αμφιρρεπείς και ημιπαράφρονες· ταπεινωμένοι, εκφυλισμένοι και βαριά ασθενείς. Ασχετα βλέμματα, άνθρωποι που ξεχνιούνταν, μορφές που περιφέρονταν, φιγούρες που χάνονταν· μέσα σε δαίδαλους, σε πηγάδια και σε στοές· .''
No comments:
Post a Comment