Περιμένουμε να πεθάνεις, όπως περιμέναμε να γεννήσεις,
τότε που ήσουν νέα.
Τα καλλίγραμμα σκέλη σου μένουν ανοικτά, μας κοιτά-
ζεις ανάσκελη με την απόκοσμη αγριάδα που βγάζουν στα
μάτια οι πόνοι των δαιμονισμένων οργάνων.
Ήξερες πως θα σηκωθείς από την κλίνη της γέννας, ξέ-
ρουμε πως δεν πρόκειται να ξανασηκωθείς.
2.
Σε κοιτάζω και σκέπτομαι πως τα πιο κρίσιμα πράγματα
της ζωής εκτυλίσσονται σ’ ένα κρεβάτι. Όλες οι ορμές της
αρχίζουν και τελειώνουν σ’ ένα κρεβάτι.΄΄
Διαβάστε περισσότερα..
Από αυτό το βήμα στέλνω τα θερμά μου συλληπητήρια στον Αντώνη για τον θανατον αυτό. Δεν ξέρω πότε συνέβη αλλά το μαθαίνω τώρα.
ReplyDeleteΕλένη Χέλμη