''Η πανεπιστημιακή κοινότητα συνήθισε επί μεγάλο διάστημα να ανέχεται και
να συμβιώνει με την ανομία, την ασυδοσία και την αλητεία. Μοιρολατρικά
αποδεχόταν να διαλύονται όργανα, να παρακωλύονται συστηματικά οι
διαδικασίες, να προπηλακίζονται καθηγητές, να ασκείται βία από οικτρές
μειοψηφίες που καταρράκωναν ατιμωρητί, με θράσος και προπέτεια κάθε
έννοια ακαδημαϊκής λειτουργίας. Ηταν, και είναι εν πολλοίς, η
καθημερινότητα που βιώνουμε. Η καθημερινότητα του «σιγά, δεν έγινε και
τίποτε» που έγραψε ο Πάσχος Μανδραβέλης. Αυτό το «τίποτε» όμως, που
επέτρεπε στα «παιδιά» να κάνουν ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής
επιβάλλοντας μια κουλτούρα τρομοκρατίας, επέτρεπε συγχρόνως στο βαθύ
πανεπιστήμιο να κάνει τη δουλειά του ακώλυτα στα παρασκήνια
χρησιμοποιώντας αυτές τις ομάδες είτε σε ευθεία συναλλαγή είτε εμμέσως,
αφού δημιουργούσαν το ασφαλές προπέτασμα για να κρύβονται πίσω του η
αβελτηρία, η κακοδιαχείριση και το αδιαφανές μοίρασμα της εξουσίας. Τα
θύματα αυτής της κατάστασης είναι η ίδια η χώρα, οι φοιτητές μας που
εγκαταλείπονται στη μοίρα τους και οι σοβαροί ακαδημαϊκοί που προσπαθούν
μόνοι και αβοήθητοι να επιβιώσουν σε έναν βάλτο αναξιοκρατίας..''
No comments:
Post a Comment