Wednesday, February 12, 2014

ΓΚΕΟΡΓ ΤΡΑΚΛ..Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΥΛ ΤΣΕΛΑΝ. Η ΙΩΑΝΝΑ ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ ΜΑΣ ΤΟΝ ΘΥΜΙΖΕΙ.


Photo: Δελτίο Τύπου
Γκέοργκ Τράκλ
Παράξενα εἶναι τὰ νυχτερινὰ μονοπάτια τοῦ ἀνθρώπου.
Τὴν Τετάρτη, 12 Φεβρουαρίου 2014, ὥρα  8μ.μ., στὸ σπίτι τοῦ Τάκη Σινόπουλου, στὴν ὁδὸν Τάκη Σινόπουλου ἄρ. 22, στὸν Περισσό, ἡ μεταφράστρια τοῦ Γκέοργκ Τράκλ Ἰωάννα Ἀβραμίδου θὰ μιλήσει γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ποιητῆ. Θὰ ἀκολουθήσει συζήτηση.
Ποιήματα θα απαγγείλει η φίλη της φιλόλογος και ποιήτρια Βικτωρία Καπλάνη
ΓΚΕΟΡΓΚ ΤΡΑΚΛ
1887-1914
13+14 χρόνια ἔζησε ὁ Γκέορκ Τρακλ
τὰ πρῶτα ἀνήκανε στὸν δέκατο ἔνατο
καὶ τὰὑπόλοιπα στὸν εἰκοστὸ αἰώνα.
Τραυματιοφορέας, πρόλαβε νὰ δεῖ τὴ μάχη τοῦ Γκροτέκ,
προσπάθησε ν’ αὐτοκτονήσει αὐτοπυροβολούμενος,
πέθανε στὸ ψυχιατρικὸ νοσοκομεῖο τοῦ στρατοῦ.
Τὸν γνώρισα πολὺἀργότερα–
κάτω ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ εἶχε μαῦρο φῶς.
Ἔλεγε, οἱ νύμφες ἐγκατέλειψαν τὰ χρυσαφένια δάση,
στὰ δάση μόνο οἱ λέξεις κατοικοῦνε.
Ἔλεγε, οἱ ποιητὲς κι ὅταν αὐτοπυροβολοῦνται ἀστοχοῦνε
Καὶ βρίσκουν καταφύγιο στὶς ἄδειες λέξεις.
Καὶ ὅλο θυμότανε τὴν ποθεινὴ πατρίδα του
ἐκεῖ ψηλὰ στὰἐπουράνια δάση.
Χρίστος Ρουμελιωτάκης
Ἀπὸ τὴ συλλογὴ “Δὲν εἶναι τίποτα”, ἔκδ. Τυπωθήτω, 2008Δελτίο Τύπου
Γκέοργκ Τράκλ
Παράξενα εἶναι τὰ νυχτερινὰ μονοπάτια τοῦ ἀνθρώπου.
Τὴν Τετάρτη, 12 Φεβρουαρίου 2014, ὥρα 8μ.μ., στὸ σπίτι τοῦ Τάκη Σινόπουλου, στὴν ὁδὸν Τάκη Σινόπουλου ἄρ. 22, στὸν Περισσό, ἡ μεταφράστρια τοῦ Γκέοργκ Τράκλ Ἰωάννα Ἀβραμίδου θὰ μιλήσει γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ποιητῆ. Θὰ ἀκολουθήσει συζήτηση.
Ποιήματα θα απαγγείλει η φίλη της φιλόλογος και ποιήτρια Βικτωρία Καπλάνη
 
ΓΚΕΟΡΓΚ ΤΡΑΚΛ
1887-1914
13+14 χρόνια ἔζησε ὁ Γκέορκ Τρακλ
τὰ πρῶτα ἀνήκανε στὸν δέκατο ἔνατο
καὶ τὰὑπόλοιπα στὸν εἰκοστὸ αἰώνα.
Τραυματιοφορέας, πρόλαβε νὰ δεῖ τὴ μάχη τοῦ Γκροτέκ,
προσπάθησε ν’ αὐτοκτονήσει αὐτοπυροβολούμενος,
πέθανε στὸ ψυχιατρικὸ νοσοκομεῖο τοῦ στρατοῦ.
Τὸν γνώρισα πολὺἀργότερα–
κάτω ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ εἶχε μαῦρο φῶς.
Ἔλεγε, οἱ νύμφες ἐγκατέλειψαν τὰ χρυσαφένια δάση,
στὰ δάση μόνο οἱ λέξεις κατοικοῦνε.
Ἔλεγε, οἱ ποιητὲς κι ὅταν αὐτοπυροβολοῦνται ἀστοχοῦνε
Καὶ βρίσκουν καταφύγιο στὶς ἄδειες λέξεις.
Καὶ ὅλο θυμότανε τὴν ποθεινὴ πατρίδα του
ἐκεῖ ψηλὰ στὰἐπουράνια δάση.
Χρίστος Ρουμελιωτάκης
Ἀπὸ τὴ συλλογὴ “Δὲν εἶναι τίποτα”, ἔκδ. Τυπωθήτω, 2008

No comments:

Post a Comment