''Καλλικράτης ολλανδός και Καλλικράτης έλληνας'' του Γιώργου Σταματίου

Με αφορμή το άρθρο "Καρτέσιος και Καλλικράτης" του Αντώνη Τριφύλλη στα ΝΕΑ
http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=27743&sw=1440

"Ζούμε σε μια χώρα όπου δεν υπάρχουν μετρήσεις.. ή που δεν χρησιμοποιούνται" _ Ανδρέας Γαλανόπουλος

Ο Έλληνας, ατομικά ή συλλογικά, δεν έχει στη ζωή του, ούτε θέλει να υπάρχουν στη ζωή του, τρία πράγματα: Σχέδιο, Προϋπολογισμός, Επένδυση. Και τα τρία αυτά, αλλά και το καθένα χωριστά, τον καταθλίβουν. Τα νοιώθει σαν στενό κορσέ και κοιτάζει πώς θα τον αποβάλει.

Ο καρτεσιανός ορθολογισμός, αναδεικνύοντας το υποκείμενο, βρίσκεται στο κέντρο της συνείδησης του δυτικού ανθρώπου. Ο άνθρωπος αυτός νοιώθει καταξιωμένος αν "τα βάλει κάτω", αν σχεδιάσει δηλαδή, προϋπολογίσει, επενδύσει και επενδυθεί. Υπάρχει μέσα από τον ορθό λογισμό.
Αντίθετα, στο κέντρο της ψυχοδομής και των βιωμάτων του Έλληνα βρίσκεται ο απροσδιόριστος και εξωγενής παράγων. Η λογική την οποία επιτάσσει αυθαίρετα ο εκάστοτε ξένος και μακρινός επικυρίαρχος. Τις διακυμάνσεις αυτής της "λογικής" καλείται ο Έλληνας να μετουσιώσει σε ανάγκη, σε "κακό καιρό". Έτσι τάφερε η ανάγκη, αυτά έχει η ζωή...
Καλείται εν ολίγοις, να οικειωθεί την αστάθμητη έξωθεν βούληση και να την εξημερώσει, επιδεικνύοντας αυτοματισμό προσαρμογής. Επιζητώντας, αλλά και πειθόμενος για το ατελέσφορο των όποιων καθαρά δικών του επιδιώξεων.

Η βαθειά επιθυμία της απροσδιοριστίας κυβερνάει τη ζωή του Έλληνα. Καθετί στρωμένο και προγραμματισμένο, καθετί που πάει ενάντια στην ανατροπή, όταν αυτή δεν είναι αδήριτη, καθετί που μειώνει το ενδεχόμενο επαναπροσδιορισμού της συνθήκης, αποτελεί θανάσιμη απειλή μετάλλαξης και αλλοτρίωσης. Είναι ξένο σώμα και άρα εξοβελιστέο.

Ο παράγων χρόνος (διάρκεια), σύμφυτος σε κάθε σχέδιο, προϋπολογισμό ή επένδυση, έχει διαφορετική στίξη στον Έλληνα απ' ό,τι στον δυτικό άνθρωπο. Βιώνεται ουσιαστικά και σηματοδοτείται από τις ρήξεις και τις ανατροπές, οι οποίες πρέπει να υπάρχουν έστω και σαν δυνατότητα. Το ημερολόγιο αβίωτο. Παραπέμπει στην ατζέντα, στο πρακτέο, στον εξαναγκασμό. Όχι στον πειθαναγκασμό, στην αυτόβουλη δέσμευση.
Οι εκλογές σε τακτά διαστήματα, όπως οι δημοτικές, στερούν από τον Έλληνα τη χαρά να μπορεί να κάνει κάθε μέρα νέα αρχή ή να δίνει κάθε μέρα ένα τέλος. Δεν τον εμπνέει, τον καταθλίβει ο Καρτέσιος.
Ειδικά στην πολιτική.

Την επομένη των εκλογών, ο Έλληνας θέλει να μπορεί να προκαλέσει νέες εκλογές. Για να αλλάξει τη "συνθήκη". Για να αναπνεύσει έξω από τα δεδομένα. Για να μη δεσμεύεται από την ετυμηγορία της κάλπης. Για να ξανακάνει τον εκλεκτό της χθεσινής ημέρας, υποψήφιο της σημερινής.
Ο οποίος θα του τραγουδήσει έναν άλλο νέο σκοπό, έξω από τις καρτεσιανές συντεταγμένες των προγραμμάτων και των προϋπολογισμών. Οι καρτεσιανές συντεταγμένες και τα δεδομένα τους, δεν εμπνέουν.

Στα δύσκολα, ή μετά την καταστροφή, ο Έλληνας θέλει έναν Ζορμπά που θα κάνει την υπέρβαση χορεύοντας συρτάκι. Απεχθάνεται, βλαστημάει τη μοίρα του, όταν υποχρεώνεται να υπομείνει ως αναγκαίο κακό, ή να καμωθεί ότι υπομένει, έναν καθηγητή, έναν λογιστή σαν τον Σημίτη, ο οποίος έχει ατζέντα και δεν ρίχνει ζεμπεκιά. Για ολλανδικούς καλλικράτειους Δήμους θα μιλάμε τώρα;