Ένα κείμενο της Μαρίας Κατσουνάκη,που εκφράζει αυτό το
συναίσθημα αμηχανίας και κόπωσης που αισθάνομαι συχνά απέναντι σε όλον
αυτό τον καταιγισμό θεατρικών παραστάσεων,που εμφανίζεται ως “αντίσταση
στην κρίση”.Έχοντας τα χαρακτηριστικά ενός ιδιότυπου ακτιβισμού μέσα από
τη λογική της “ανάγκης για έκφραση”,μήπως τελικά αναπαράγει όλη αυτή
την αδυναμία σκέψης πάνω στα πραγματικά προβλήματα που μεταξύ των άλλων
μας οδήγησαν στην κρίση;
No comments:
Post a Comment