Georges Simenon (1903-1989)
Ο γάτος
(Εκδόσεις ΑΓΡΑ-2010 / Μετάφραση Αργυρώ Μακάρωφ)
Le chat (1966)
Σκεπτόμουν τις προάλλες, πως, αν
επιθυμούσε κάποιος να εξοντώσει τον Simenon-συγγραφέα, θα έπρεπε να τον
είχε εγκαταστήσει σε ένα Ελληνικό νησί. Καλοκαίρι, κατά προτίμηση.
Θα εισήγαγε, έτσι, μία καινοτόμο ασθένεια (όσο και θανατηφόρο, για τον μεγάλο Βέλγο) που θα άκουγε στο όνομα “υπερφωτισμός”.
Αλλά, ας το αφήσουμε αυτό για αργότερα και ας καταπιαστούμε με την ένσταση (που τη βλέπω να έρχεται):
Τι δουλειά έχει “Ο γάτος”, σε μία Λέσχη Ανάγνωσης Αστυνομικής
Λογοτεχνίας; Πού είναι το έγκλημα, πού είναι η δίωξη, η ομολογία, η
τιμωρία; Πού είναι το κίνητρο;
Πώς απαντάει κανείς;
Δηλαδή, η δηλητηρίαση δεν συνιστά δολοφονία; Ενός γάτου, εν
προκειμένω;Ο θανάσιμος ακρωτηριασμός δεν συνιστά δολοφονία; Ενός
παπαγάλου, έστω;
Και δεν συνιστά επαρκή τιμωρία, η συνεχιζόμενη συγκατοίκηση με τον
δολοφόνο;Θα μου πείτε, εδώ έχουμε την τιμωρία του κυρίου και της κυρίας
των θυμάτων. Ναι, αλλά όταν οι δολοφόνοι, ο κύριος και η κυρία,
λειτουργούν χιαστί; Όταν θύματα, αλλά και θύτες, είναι οι ίδιοι;
No comments:
Post a Comment