Saturday, August 23, 2014

A.INDRIDASON ''Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ'' (ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) κριτική ανάλυση του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΩΤΣΟΡΙΔΗ



''Όταν η εύγλωττη σιωπή του τάφου αποκαλύπτει, ή γίνεται αφορμή για να αποκαλυφθούν, άρρητα και, τις περισσότερες φορές, επώδυνα μυστικά του χθες αλλά και του σήμερα.
Ο Άρναλντουρ Ιντρίδασον ξεκινά τη διήγησή του με ένα λογοτεχνικό/συγγραφικό εύρημα:  Κατάλαβε ότι ήταν ανθρώπινο οστό τη στιγμή που το πήρε από το μωρό που ήταν καθισμένο στο πάτωμα και το μασουλούσε(σελ. 9). Λίγες μόλις σελίδες παρακάτω, σε μια κορύφωση του δυσεύρετου στο βιβλίο ισλανδικού χιούμορ/ σαρκασμού, θα διαβάσουμε: “Δύσκολο να σου απαντήσω πόσο καιρό είναι εκεί ο σκελετός. Θα έλεγα κάπου ανάμεσα στα πενήντα και τα εβδομήντα χρόνια. Από την πυκνότητα του εδάφους πάντως, αποκλείεται να είναι Βίκινγκ(σελ. 27). Ο ίδιος ο συγγραφέας, σε μια πνευματώδη συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο του Guardian, Nicholas Wroe[1], παρατηρεί, σχετικά με το εναρκτήριο μωρό/οστό: Υποθέτω ότι η σκηνή είναι χαριτωμένα αποτροπιαστική. Αλλά, σχολιάζω φιλμς επί 20 περίπου χρόνια και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ ήταν ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν, η σκηνή αυτή αποτελεί φόρο τιμής προς τον Χίτσκοκ. Πιστεύω ακόμα ότι είναι κομματάκι αστεία και ότι εκφράζει αυτό το μείγμα χιούμορ/χάους, που του ήταν τόσο αρεστό”.


No comments:

Post a Comment