John Le Carré: Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι Αντώνης Γκόλτσος

''Παρακολουθούμε την ανάδυση ενός κλασικού;

Πάνω από ένα τρίτο του αιώνα μετά την πρώτη του κυκλοφορία,       ο “Γανωτής, ράφτης, στρατιώτης, κατάσκοπος”, ή, επί το ελληνικότερο, το “Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι” καταχωρείται, μαζί με το “The honourable schoolboy” και το “Smiley’s people”, ως το  έμβολο στον κριό τής κατασκοπευτικής λογοτεχνίας (αν το “κατασκοπευτική” δεν απαξιώνει τη Λογοτεχνία, όπως όλα τα επίθετα που προηγούνται, ή που την ακολουθούν).

Πρόκειται για τη γνωστή και σαν “Τριλογία τού Κάρλα”, ή, αλλιώς, για τον μαίανδρο, στην αέναα επαναπροσδιοριζόμενη εκδοχή του. Θα ήταν εικονοκλαστικό, αλλά εντιμότερο, αν ο Le Carré, δίκην προλόγου και σε λίγες γραμμές, προετοίμαζε τον αναγνώστη του γι αυτό που τον περιμένει...

Για το κείμενο ανάμεσα στις γραμμές, γι αυτό που είναι ενώ δεν είναι, για την παγίδα που οσφραίνεσαι ενώ έχεις ήδη πέσει μέσα, για τον αντικατοπτρισμό που θεωρείς ότι διαπιστώνεις ενώ απατάσαι, για την ιεράρχηση των αξιών που πιστεύεις και για τον κίνδυνο της αναθεώρησής τους· και, όλα αυτά, μέσα σε έναν ερμητικό κώδωνα, όπου ο χώρος είναι λίγος, οι πολιτικο-κοινωνικές αλλαγές τής καθημερινότητας απούσες, οι συνταγές μαγειρικής και η art de la table άγνωστες και όποιο άλλο συστατικό της σύγχρονης αστικής περιπέτειας, σε άδεια. Να συμφωνούσαμε, επιμελή αναγνώστη, ότι το δωρεάν και η μαγεία είναι αμοιβαία αποκλειόμενα;

Υπολογίζω ότι αν ο Le Carré έγραφε σελίδες ελάχιστα λιγότερες των ποταμών που έχει εκδώσει, θα ήταν οι μισές από αυτές που έχουν γραφεί για τον ίδιο. Περίεργο για κάποιον που αυτο-προσδιορίζεται, από λακωνικά έως ασκητικά, με τα ακόλουθα λόγια:..''

Διαβάστε περισσότερα..