ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΕΧΤΙΣΕ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ

''Ο μπαμπάς δεν αξιώθηκε να στήσει δικό του σπίτι. Έφυγε μόνος από το πατρικό στην Τεργέστη, για να τελειώσει την Ιταλική Σχολή στην Αθήνα φιλοξενούμενος μιας μεγαιροειδούς θείας, αργότερα μεταφέρθηκε με την υπόλοιπη οικογένεια Κερκυραίων κάπου στο Κολωνάκι για να περάσει στο σπίτι της πρώτης του γυναίκας, να επιστρέψει μετά το διαζύγιο και τέλος να ξανανοίξει πανιά για το σπίτι της δεύτερης συζύγου και άλλα δύο παιδιά. Σπίτι δικό του δεν έχτισε, αλλά δόξα τω θεώ παιδιά έσπερνε όπου πέρναγε.
Η μαμά μου πάλι δεν κουνήθηκε ρούπι. Η οικογένειά της άλλαξε κάνα δυο τοποθεσίες ωστόσο το σχήμα δεν άλλαξε ποτέ. Μέχρι να πεθάνει η μαμά της, άνδρες πήγαν κι ήρθαν, παιδί ήρθε κι έφυγε, η μητέρα δεν εγκατέλειψε ποτέ. Τώρα γερνώντας περιτριγυρισμένη από έπιπλα και αντικείμενα πεθαμένων αντλεί τη μοναδική της χαρά από το καμάρι για τις χειροτεχνίες της ταλαντούχας μαμάς της, πεθαμένης πια εδώ και δεκαετίες. Κάτι τελευταία ράφια που είχαν απομείνει από την κόρη της την υποχρέωσε να τα απομακρύνει μετά βδελυγμίας. Πάλι καλά που το δέχτηκε δηλαδή κι αυτό γιατί όταν η υπ αριθμόν τέσσερα εσωτερική που κλήθηκε να την αναλάβει θέλησε να φύγει εντός εικοσιτετραώρου όταν διαπίστωσε ότι έπρεπε να κοιμάται σε μία αποθήκη γεμάτη αδιάβαστα ευπώλητα, αχρησιμοποίητες λευκές συσκευές και έναν τόνο σκόνη. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι βέβαια ήταν όταν της παραχωρήθηκε το WC υπηρεσίας αλλά της απαγορεύτηκε να χρησιμοποιεί το μεγάλο μπάνιο με την προτροπή να κάνει ντους στο σπίτι της κόρης της. Μάλιστα. Να την ξεσκατίζει δεν σιχαίνεται. Να μοιράζεται τη μπανιέρα την πείραξε. Αλλά τί περιμένεις από τη Μονμορανσί της Πλατείας Αμερικής που κάποτε μας δήλωσε ότι στη γειτονιά της οι μαύροι έπρεπε να ντρέπονται για το χρώμα τους και μα κλείνονται σπίτι. Καλά, καθρέφτη αυτός δεν έχει; Πώς βγαίνει από το σπίτι; Είναι εντελώς μαύρος! Σιγά μην κάτσει στο ίδιο μπιντέ με τη Βουλγάρα. Το σπίτι μου το κάστρο μου. Τί να πεις..''

Διαβάστε περισσότερα..