''πλήττει'' και άλλους κλάδους όπως οι κατασκευές λόγω 3D, η εκπαίδευση λόγω μαθημάτων μέσω διαδικτύου (MOOC’s) , τον εκδοτικό χώρο, το εμπόριο..’’
Τζέρεμι Ρίφκιν
Πριν χρόνια είχα την δυσάρεστη εμπειρία να ζήσω από κοντά την κρίση της γαλλικής Le Monde. Ένας φίλος υπεύθυνος συντάκτης μπήκε σε πρόγραμμα πρόωρης συνταξιοδότησης. Η προσωπική δυστυχία, που την μοιραζόταν με δεκάδες άλλους συναδέλφους του, ήταν πολλαπλή. Οικονομική, κοινωνική, οικογενειακή. Και πάλι τυχερός ήταν! Οι επόμενες επαναλαμβανόμενες κρίσεις είχαν περισσότερα θύματα, που δεν είχαν καν την δυνατότητα πακέτου πρόωρης συνταξιοδότησης.
Ο Τύπος άρχισε να πλήττεται λίγο νωρίτερα, πού αλλού, στην Αμερική. Ιστορικές εφημερίδες όπως η Christian Science Monitor, η Boston Globe και άλλες, απλά έκλεισαν ή μετατράπηκαν σε διαδικτυακές. Η ναυαρχίδα του Τύπου N. Y. Times έκανε αλλαγές λιτότητας, πού ξέρουμε τι σημαίνου. Η ισπανική‘’El Pais’’προσέφυγε σε Funds..
Εκείνη την εποχή όλοι μιλάγανε για τον ρόλο του διαδικτύου ως μέσον που συντρίβει τον Τύπο.Οι εφημερίδες για να αυξήσουν τα έσοδά τους ακολούθησαν διαφορετικές στρατηγικές. Δύο βασικές τάσεις καταγράφηκαν. Η μία, από τον Μέρντοκ, που ‘’έκλεισε’’ τα άρθρα σε κάποιες από τις εφημερίδες του. Και η άλλη από τους N.Y. Times που τα άφησε ανοικτά. Σήμερα η λογική έχει αλλάξει. Τα ΄΄καλά’’ τα ΄΄σοβαρά΄΄ άρθρα για να τα διαβάσει ο αναγνώστης, πρέπει να πληρώσει. Η λογική ήταν, ότι η λιτότητα δεν πρέπει να πλήξει την υψηλού επιπέδου δημοσιογραφία, που δεν αναπληρώνεται από τον διαδικτυακό Τύπο. Στην Γαλλία η τότε Κυβέρνηση και σύσσωμη η Βουλή ψήφισαν Νόμο οικονομικής ενίσχυσης του Τύπου από το Κράτος, μέσα από την λογική ότι ο Τύπος είναι συστατικό της Δημοσιογραφίας. Καμία από τις προσπάθειες δεν απέδωσε τα προσδοκώμενα.
Με την οικονομική κρίση του 2008 , μια νέα κρίση, πέρα από την αιμορραγία της συνεχούς απώλειας αναγνωστών, σάρωσε τον Τύπο. Η δραματική μείωση των εσόδων από διαφημίσεις. Ήταν το τελικό χτύπημα...''
No comments:
Post a Comment