Θρίαμβος της τακτικής, καθολική ήττα
της στρατηγικής. Αυτό μπορεί να είναι το συμπέρασμα του ενός σχεδόν
μήνα που πέρασε. Ήττα μιας στρατηγικής που διαθέτει μόνον τακτική, όταν
θα έπρεπε πριν απ’ όλα να είναι στρατηγική και η τακτική να απορρέει
αποκλειστικά από αυτήν.
Ο Τσίπρας και
η παρέα των νεο-γιάπηδων που τον περιστοιχίζουν αποδείχτηκαν μάστορες
στην πολιτική τακτική. Ενστερνίστηκαν τη γραμμή του Αλαβάνου, μιας
ψευδούς «επαναστατικότητας», που μετέβαλε τον υπνώττοντα καθωσπρεπισμό
του Συνασπισμού του Κωνσταντόπουλου στη συμμαχία Εξαρχείων και
Κολωνακίου του ΣΥΡΙΖΑ, και εν τέλει άφησαν στα αζήτητα και τον ίδιο τον
εμπνευστή της γραμμής, τον Αλέκο Αλαβάνο. Έπιασαν στο φτερό το τραίνο
του ΣΥΡΙΖΑ και, όταν άρχισε η κρίση, εξαπατώντας τον Θεοδωράκη, ακύρωσαν
το εγχείρημα της ΣΠΙΘΑΣ και κατόρθωσαν να καρπωθούν την δυναμική των
πλατειών και του αντιμνημονιακού κινήματος. Μετά το δεύτερο μνημόνιο,
μπροστά στις εκλογές του 2012, αντιλαμβανόμενοι πως το ΠΑΣΟΚ
κατευθυνόταν στα τάρταρα της καταισχύνης και της ιστορικής εξαφάνισης
εμφανίστηκαν ως «κυβερνώσα αριστερά», επιχειρώντας να ενσωματώσουν τις
Πασοκικές δυνάμεις, έστω και αν ήταν μια παρέα ανίδεων. Το colpo grosso
φάνηκε να αποδίδει και η παρέα μεταβλήθηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση!
No comments:
Post a Comment