Oulipo και ου λυπώ: Τα Πεζά της Πολυδούρη
Μπορούμε να πούμε ότι η
πεζογραφία της Πολυδούρη θυμίζει Ουλιπό; Θυμίζει η Μανιάτισσα τον
μεταμοντέρνο Calvino; Ή τον κυνικό Raymond Queneau; Ο πρώτος στο Αν μια
νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης στήνει έναν καλειδοσκοπικό λαβύρινθο
όπου η πρώτη αφηγούμενη ιστορία χάνεται μέσα στη δεύτερη, και ούτω
καθεξής, σε ένα αέναο παιχνίδι διακειμενικότητας, έρωτα και εξαπάτησης
του αναγνώστη. Ο δεύτερος στις Ασκήσεις Ύφους αφηγείται την ίδια
φαινομενικά ασήμαντη ιστορία 99 φορές, με διαφορετικό τρόπο, από
διαφορετική σκοπιά. Κι αναδεικνύει έτσι τα «όρια» της γλώσσας και πώς
κάτι τάχα βαρετό μπορεί να αποκτήσει ενδιαφέρον αν αλλάξει η θέασή του.
Αν σκεφτούμε ότι η Πολυδούρη ένθετα κριτικάρει την ίδια τη διαδικασία
της γραφής της, σαρκάζει και κοροϊδεύει το έργο της, ναι, θα γράψω το
κουφό, θυμίζει Oυλιπό. Περιπαίζει τον αναγνώστη, γίνεται η ίδια
αναγνώστρια και μέσα από τους ήρωές της ανατρέπει ό,τι πάει να
χτίσει. Την ίδια τεχνική ο André Gide ονόμασε mise en abyme, με την
έννοια της «εν αβύσσω» τοποθέτησης του έργου τέχνης, σαν έργο μέσα σε
άλλο έργο. Περισσότερα εκτενώς αναγιγνώσκουμε στην πολύτιμη εισαγωγή των
Πεζών από τη διαφωτιστική επιμελήτρια των χειρογράφων και καθηγήτρια
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κυρία Ντουνιά.
No comments:
Post a Comment