Μια μικρή συμβολή στην ανάμνηση του φίλου από την Βιέννη (1963) Κώστα Κουτσομύτη. Ζούσαμε τότε, λίγα χρόνια μετά την αποχώρηση του κόκκινου στρατού, σε μια χώρα που το ΚΚΕ της Τσεχοσλοβακίας είχε το πάνω χέρι. Αλλα αυτ'α μιαν άλλη φορά. Το κείμενο του Ευάγγελου Βενιζέλου και η εισαγωγή του για τον Κώστα τα λένε όλα. Α.Τ.
''..Άρα, έχουμε έναν Νίκο Ζαχαριάδη με φιλικό και ανθρώπινο πρόσωπο, το οποίο όμως δεν πρέπει να μας κάνει ούτε για μία στιγμή να ξεχάσουμε τον ιστορικό ρόλο, τα ιστορικά συμφραζόμενα και θα μου επιτρέψετε να πω, την ιστορική ευθύνη που έχουν άνθρωποι που έπαιξαν ρόλο αντίστοιχο, συγκρίσιμο με αυτόν του Νίκου Ζαχαριάδη. Έχουμε έναν ήρωα που ανήκει στην συλλογική εθνική αφήγηση, ο οποίος παρουσιάζεται τις στιγμές της ήττας του - ήττας στρατιωτικής, πολιτικής και προσωπικής, διότι έχει ηττηθεί όντως σε όλα τα επίπεδα. Της ήττας του σε επίπεδο εσωτερικό, εθνικό, ελληνικό και σε επίπεδο διεθνές, όταν έχει χάσει σε όλα τα πεδία στα οποία έχει επιλέξει να παίξει, όταν έχει καταρρεύσει όλο το οικοδόμημα της σοβιετικής πατρίδας, όλο το οικοδόμημα του σταλινισμού, όταν ο θύτης, όπως παρατηρεί ο Κώστας Κουτσομύτης στον πρόλογό του, της σταλινικής περιόδου έχει γίνει θύμα της περιόδου μετά την έκλειψη του Στάλιν και υφίσταται ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να φανταστεί, υφίσταται πρακτικές που κι ο ίδιος είχε εφαρμόσει στο παρελθόν στον ύψιστο βαθμό. Ένας τέτοιος λοιπόν ήρωας γίνεται σίγουρα συμπαθής...''
No comments:
Post a Comment