Οταν σκέφτομαι «Ευρώπη», αυθόρμητα στη μνήμη αναδύονται κάποια ονόματα. Προφανώς αυτό συμβαίνει στον καθένα μας κι έχει να κάνει με μια προσωπική διαδικασία εμπειρίας, αναγνωσμάτων κ.λπ. Δοκιμάστε να δείτε ποια ονόματα είναι οι δικοί σας «επιφανείς». Ζαν Μονέ, Μιτεράν, Ζακ Ντελόρ και Κον-Μπεντίτ είναι οι δικοί μου. Ετσι στο σημερινό αφιέρωμα για τα 60 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης επέλεξα να «εορτάσω» αναφερόμενος στον συνομήλικό μου «κόκκινο» Ντάνι.
Ηταν, θυμάμαι, καλοκαίρι του '77. Κατοικούσα σε μια γειτονιά στη Νεάπολη των Εξαρχείων, όπου τον τόνο τον έδιναν νέοι καλλιτέχνες και διανοούμενοι αποφυλακισμένοι πριν από λίγα χρόνια από τις φυλακές της χούντας. Κάποιο πρωινό, ένας φίλος που μόλις είχε επιστρέψει από τα ξένα, ύστερα από πολλά χρόνια στέρησης διαβατηρίου για τα φρονήματά του και τον ακτιβισμό του, χτύπησε το κουδούνι. Μαζί του ήρθε κι ένας νέος με πυρόξανθα μαλλιά και λαμπερά σπινθηροβόλα μάτια. Ο «κόκκινος» Ντάνι, τον σύστησε ο φίλος. Εψαχνε για κατάλυμα..''
No comments:
Post a Comment