''ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΝΑ ΛΕΣ'' της INGEBORG BACHMANN

Σαν τον Ορφέα παίζω
τον θάνατο στις χορδές της ζωής
και για την ομορφιά της Γης
και των ματιών σου, που κυριαρχούν στα ουράνια,
ξέρω μόνο σκοτάδι να λέω.
Μην ξεχνάς πως κι εσύ, ξαφνικά,
το πρωινό εκείνο, που το στρώμα σου
ήταν ακόμη υγρό με δροσιά και το γαρύφαλλο
στην καρδιά σου κοιμόταν,
είδες τον σκοτεινό ποταμό,
που στο πλάι σου κυλούσε.
Καθώς η χορδή της σιωπής
τεντωνόταν στο αιμάτινο κύμα,
άρπαξα την καρδιά σου που ηχούσε.
Η μπούκλα σου άλλαξε
σε μαλλιά σκιασμένα της νύχτας,
οι μαύρες νιφάδες απ΄τα βάθη της Γης
χιόνιζαν τη μορφή σου .

Και δεν σου ανήκω.
Τώρα οικτίρουμε ο ένας τον άλλον.
Αλλά σαν τον Ορφέα γνωρίζω
τη ζωή απ’ την πλευρά του θανάτου,
και για μένα βάφεται μπλε στον ορίζοντα
ο για πάντα κλειστός οφθαλμός σου.
(Μετάφραση Γεωργία Κατωπόδη-Αντώνης Τριφύλλης)

Deutsch