Η παρουσία του Κώστα Γουλιάμου στα ποιητικά πράγματα του τόπου υπήρξε
και εξακολουθεί να είναι διακριτική και αθόρυβη. Αυτή η διαπιστωμένη
αλήθεια οφείλεται στον εκ φύσεως συνεσταλμένο χαρακτήρα του και στο ήθος
που διαμόρφωσε από τα νεανικά του χρόνια. Σ’ αυτό συνέβαλε και η
γνωριμία του, στη δεκαετία του ’70, με έναν κύκλο υπέροχων πνευματικών
ανθρώπων -Μάνος Χατζιδάκις, Νίκος Γκάτσος, Οδυσσέας Ελύτης, Δημήτρης
Παπαδίτσας, Τάσος Λειβαδίτης, Μανόλης Αναγνωστάκης Κώστας Κουλουφάκος,
Μένης Κουμανταρέας, Βασίλης Βασιλικός- καθώς και η επαφή του με άλλους,
μοναχικούς ποιητές, όπως ο Γιάννης Σκαρίμπας. Ειδικότερα, για τον
τελευταίο αναφέρει σε συνέντευξή του: Άρχισα να γράφω και, συνάμα,
προσπαθούσα να μιμηθώ την εκφραστική εξάρθρωση, την αισθητική
εκτροχιασμού και παραμόρφωσης του μπάρμπα-Γιάννη Σκαρίμπα. Βυθίστηκα
στην αρχαϊκή του κλίμακα, στις ρωγμές της γραφής του (…)[1] Όλοι αυτοί αναγνώρισαν στο πρόσωπο του τότε νεαρού ποιητή, ένα γνήσιο ταλέντο. Κυρίως, όμως..
Διαβάστε περισσότερα..
No comments:
Post a Comment